Jedziemy na lotnisko i co dalej?

No to już prawie lotnisko! Jeszcze kilka chwil i będę. Przyznam, że jestem nieco zdenerwowana – to w końcu mój pierwszy lot samolotem! Na szczęście, lecę z moją przyjaciółką, która na pewno przeprowadzi mnie przez te wszystkie kontrole… Choć nie ukrywam, mam coraz większego stresa!

No dobra, przyjechaliśmy. Wchodzę do budynku lotniska. Wstyd się przyznać, ale jestem tu po raz pierwszy! Koleżanka od razu ciągnie mnie gdzieś w lewo i prosi, abym przygotowała się do nadania bagażu. Trochę panikuję, ale na szczęście moja droga Bożenka od razu mi mówi: „Zosiu, spakuj klucze, pieniądze, dokumenty, lekarstwa do podręcznej torebki”. Jeszcze nie wiem po co, ale słucham mądrzejszej od siebie. Potem Bożenka wyjaśniła mi, że to w razie zagubienia bagażu. No faktycznie, bez dokumentów byłoby krucho. A powrót do domu bez kluczy do mieszkania? – lepiej o tym nie myśleć. Kolejka powoli przesuwa się do przodu, aż w końcu przychodzi pora na nas. Miłemu panu za ladą podaję swój paszport, kładę bagaż i… „Zosiu! – Ty masz nadbagaż” – woła głośno moja najlepsza przyjaciółka. „Nadbagaż?” „Tak, spakowałaś za dużo kilogramów”. Dopiero teraz dowiaduję się, że samolot to nie osobowy do Leszna; można zabrać nie więcej niż 20 kg. Na szczęście moja Bożenka ma mniej rzeczy i może wziąć część mojego bagażu. Po chwili jesteśmy gotowe, a moja torba waży 19 kilo – czyli wszystko w porządku! Nie muszę nic dopłacać! Otrzymuję od obsługującego mnie pana kawałek papieru z naklejką. „Uważaj na to i nie zgub” – przestrzega mnie koleżanka – „to Twoja karta pokładowa i potwierdzenie, że nadałaś bagaż”.

Pierwsze koty za płoty, a my idziemy dalej. „Teraz wyjmij z torebki wszystkie płyny, pamiętasz? Te w tym woreczku strunowym, który dałam Ci ostatnio” – instruuje mnie Bożena. Tak, o tym pamiętałam. Wszystkie kosmetyki mam w małych butelkach po 100 mililitrów, wodę właśnie dopijam (ale pusta butelka wraca do torebki, gdyż za chwilę ma mi się przydać – przynajmniej według Bożenki). Mała kolejka i po chwili docieramy do bramki; tu odbędzie się kontrola bezpieczeństwa. „Wiesz – słyszę – sprawdzą teraz, czy bomby nie wnosimy” – słyszę żart swojej przyjaciółki. Tym razem przechodzimy obie gładko. Z taśmy za bramkami odbieram swoją torebkę, kurtkę, pakuję również woreczek z kosmetykami. No to prawie lecimy!

Czuję się już nieco swobodniej na lotnisku, zatem widząc szyld „Kontrola paszportowa” skręcam w tamtą stronę. Przecież lecimy za granicę! „Zosiu, sierotko Ty moja, a Ty dokąd” – pyta mnie (z anielską miną) Bożena. „Lecimy do Włoch, to kraj w Schengen, podobnie jak Polska. Żadnej kontroli paszportowej nie potrzebujemy”. Po chwili dowiaduję się, że gdybym poleciała do mojego siostrzeńca do Irlandii, musiałabym faktycznie pokazać tam swój paszport. Ale do większości krajów w Europie lecę bez kontroli. Ooo, to nawet wygodne!!

Bożenka nagle ciągnie mnie do małego kranu. „Weź, napełnij swoją pustą butelkę. To pitna woda!” – mówi. No rzeczywiście, smaczna! Na wiszącej nieopodal tablicy Bożena sprawdza jeszcze bramkę, z której pójdziemy do samolotu. Udajemy się tam i wreszcie mamy chwilkę dla siebie. „To wiesz co – proponuje – to może przed moim pierwszym lotem jakąś dobrą herbatkę wypijemy?” Kiedy dopijamy ostatnie łyki w strefie bezcłowej, z głośników zapowiadają nasz rejs. Ustawiamy się w kolejce, po chwili jesteśmy już w autobusie, który ma nas dowieźć do samolotu. Wysiadamy na płycie lotniska, jeszcze tylko parę kroków po schodach i pierwszy raz jestem w samolocie!!

Znajdujemy swoje miejsca, wkładamy nasze torebki podręczne na półkę, zapinamy pasy. Wysłuchuję jeszcze długiego komunikatu o tym, co robić w razie awaryjnego lądowania czy jak założyć kamizelkę. Stoimy jeszcze kilka minut, nagle wciska mnie w fotel, a parę sekund później jesteśmy już w powietrzu. Co za przeżycie!